جا ماندم

امروز هوای دلم ابری تر از همیشه بود و در یاهای شور متلاطم تر.....

خورشید به زیر آب دارد می رود و هیچ عین خیالش نیست که کوهی به استقبالش اینهمه خود را به آسمان پرت کرده....
همیشه همینطور بوده ، ماهی ها هم این را میدانند .
ماه هم که تا می آید با شب دلم آشتی کند سر فرصت غیبش میزند و من نمی دانم که چطور اینقدر دقیق ما را دست می اندازد.
لحظه های خستگی ام هرچه که بدوند به عقربه های ساعت نمی رسند اما بگذار اعتراف کنم که امروز تقصیر خودم بود که خودم را کمی در آب نگاه کردم و جا ماندم از تمام زندگی به همان سرعت که تو داشتی میرفتی من هم تا آمدم که راه بیوفتم همه چیز تمام شده بود.